Jak trafił Pan do branży nieruchomości?

Tematyka budowania mieszkań i projektowania miast była zawsze ważną częścią studiów na Wydziale Architektury warszawskiej Politechniki. Kluczowym momentem było spotkanie na międzynarodowym seminarium, poświęconym budownictwu mieszkaniowemu w Polsce, jesienią w 1990 roku w Kazimierzu Dolnym, Timothy Smitha, który jako konsultant Banku Światowego współorganizował zespół konsultantów, mających wesprzeć rząd i bank w procesie reform w Polsce. To Timothy zaproponował Władysławowi Brzeskiemu, abym dołączył do tego zespołu i tak wiosną 1991 zaczęła się moja przygoda z profesjonalnym konsultingiem w tej dziedzinie.

Rok 1998

Co uważa Pan za swój największy dotychczasowy sukces zawodowy?

Z pewnością jest to zbudowanie od zera i bez kopiowania innych wzorców, a potem stopniowe, organiczne rozwijanie Reasa, firmy doradczej, wspierającej rozwój polskiego rynku deweloperskiego w sektorze mieszkaniowym. Czasem żartujemy ze wspólnikami, że zakładaliśmy tę firmę, gdy nie było jeszcze rynku i deweloperów. Dzięki ciągłości działania firma zbudowała bazę wiedzy i zasilała przez ponad dwie dekady rynek informacjami, ułatwiającymi podejmowanie trafniejszych decyzji biznesowych i zwiększającymi poziom zaufania między graczami rynkowymi. Mogła także ułatwiać wejście na rynek firm zagranicznych, poszukujących rzetelnej wiedzy i nastawionych na długoterminową obecność w Polsce. Dziś, gdy szukam odpowiedzi, dlaczego polscy deweloperzy mieszkaniowi tak bardzo zdystansowali kolegów w innych krajach naszego regionu, słyszę czasem, że mieli w Polsce coś, czego w innych krajach zabrakło: stałego dostępu do szerokiej i szybkiej informacji o rynku.

Który budynek jest Pana ulubionym i dlaczego?

Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, bo zwiedzanie w naturze budynków, które znam z publikacji, jest jedną z moich ulubionych form spędzania wolnego czasu. Jednym z piękniejszych takich doświadczeń jest pobyt w ikonicznym Fallingwater, domu wiszącym nad wodospadem w górach Pensylwanii, zaprojektowanym w połowie lat trzydziestych przez Franka Lloyda Wrighta, ojca amerykańskich „domów prerii” i projektanta muzeum Guggenheima w Nowym Yorku. Ta modernistyczna willa w nieprawdopodobny sposób wisi ponad wodą, częściowo wpisując się – dzięki murom z kamienia – w otaczające skały, a częściowo – poprzez białe tarasy zdające się unosić w powietrzu – od niego odcinając. Frank Lloyd Wright zaprojektował ten dom w ciągu kilku godzin, przelewając na papier swoją wizję w czasie gdy jego klient, Edgar Kaufmann, właściciel sieci domów towarowych, leciał samolotem do Chicago, aby obejrzeć obiecany projekt. Przez wiele lat zdjęcie tego domu wisiało w hallu biura firmy Reas, witając wchodzących do nas gości.