Pierwsze prace przy muzeum nazistowskiego obozu zagłady w Sobiborze

W przetargu na prace startowały także: Strabag, Potręć z Luiblina, Teresa Marcyniuk z Chełma, Polskie Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie oddział w Lublinie oraz Max-Bud.

Obecnie trwaja tez prace archeologiczne na terenie obozu. Znaleziono tam m.in. jedyne zachowane i odkryte pozostałości komór gazowych. To oznacza także zmiany w projekcie. Obecnie muzeum ma gotowy projekt wykonawczy i pozwolenia na budowę.

Konkurs na projekt architektoniczny został rozpisany przez Państwowe Muzeum na Majdanku w Lublinie. Muzeum ma powstać na terenie o powierzchni 200 tys. mkw. Zwycięski projekt został stworzony przez zespół: Marcin Urbanek, Łukasz Mieszkowski, Piotr Michalewicz, Mateusz Tański. – Pierwszym, co uderza po przybyciu do Sobiboru, jest kontrast pomiędzy symbolicznym znaczeniem terenu byłego obozu zagłady, a panującą w nim, piękną szczególnie wiosną i latem, naturą. Równowaga pomiędzy wspomnieniem śmierci a obrazem życia wydaje się być, za sprawą urody łąk i sosnowych zagajników, zachwiana. Betonowy mur, odgradzający teren masowych grobów i wyznaczający przebieg Himmelfahrtstrasse, ma przywrócić przestrzeni powagę i rangę odpowiednią dla miejsca zagłady setek tysięcy ludzi, a jednocześnie zaznaczyć jej całkowicie odrębny status, niedostępny dla reprezentowanego przez zwiedzających świata żywych, nieistotny dla pięknej, lecz obojętnej na ludzką tragedię przyrody – tłumaczy Łukasz Mieszkowski. – Trasa prowadząca z rampy kolejowej i placu apelowego do komór gazowych ma wyjątkowe znaczenie. W odróżnieniu od innych obozów zagłady, z więźniów skazanych na śmierć oraz wyselekcjonowanych do pracy w sobiborskim sonderkomandzie, nie ocalał nikt. Otoczona drewnianym płotem ścieżka stała się zatem nie tyle drogą do miejsca masowego zabijania, co jego integralną częścią, została zatem włączona, poprzez zaznaczenie trasy jej przebiegu betonowym murem, do symbolicznej strefy umarłych. Z tego samego powodu wykluczona jest możliwość przejścia jej szlakiem – pomysł, by bezpieczny, współczesny zwiedzający odtwarzał ostatnią drogę ofiar zagłady, wydaje się po prostu niemoralny. Zgodnie z żydowską tradycją, wedle której chodnik przy cmentarzu służyć ma tylko umarłym, w bezpośredniej bliskości muru nie przebiega żadna ścieżka. Wijąca się pośród drzew w pewnym oddaleniu, jasnoszara ściana sugeruje idącym aleją zarówno historyczną lokalizację drogi, jak i wskazuje wymiar nacechowanego szacunkiem dystansu, jaki powinni zachować. Aleja i mur zbiegają się dopiero na placu, od północy zamkniętym granicą masowego grobu, od zachodu – miejscem, w którym stała komora gazowa – wyjaśnia architekt.