Improwizacji czas

O czym napisać tym razem? O architekturze? Już pisałem, nawet razy kilka. Ponarzekać na różne rzeczy? To też już było, prawdę powiedziawszy we wszystkich kolejnych felietonach. Opisać inwestycje? Znów? Prognozy na przyszłość? A kto chciałby czytać kolejny ponury felieton o wyjątkowo trudnym nadchodzącym roku 2012? Analiza roku mijającego? Kogo to obchodzi, mijający rok już należy do przeszłości. A może odnieść się do pierwszego felietonu z roku 2011? Spróbujmy.

Pod koniec 2010 roku sporządziłem listę sugestii, niewielkich spraw, a także tych większych, dzięki którym Warszawa mogłaby stać się lepszym miejscem do życia. Miałem nadzieję, że prezydent Warszawy przeczyta moją listę i zacznie kolejno odhaczać wykonane pozycje. Czy udało się? Zobaczmy. Choć otwarto sklep Gap, o który ktoś prosił w tamtym felietonie, to pozostałe postanowienia noworoczne pozostały na etapie życzeń - Warszawa nadal jest miastem niezbyt przyjaznym dla matek z wózkami dziecięcymi i osób niepełnosprawnych, kierowcy autobusów nadal powinni uczyć się uprzejmości, nie ruszyły prace związane z realizacją Muzeum Sztuki Nowoczesnej, to samo dotyczy stadionu Polonii, itd.... Zapomnijmy jednak o tym. Jakie jeszcze mamy możliwości? Oto ja pod koniec grudnia. Nie, nie omawiam możliwych tematów w redakcji, tak naprawdę dyskutuję sam ze sobą. W końcu postanawiam porzucić wszystkie powyższe pomysły i postąpić jak zwykle - improwizować. Być może nie jest to najlepsza strategia jeżeli jest się inwestorem, który ma podjąć ważną decyzję dotyczącą kwoty z wieloma zerami. W czasie boomu trafiali się tacy, którzy improwizowali, co - patrząc na puste działki, które przejęli przepłacając - nieszczególnie się sprawdziło. Jednak coraz więcej ludzi wokół mnie idzie na żywioł. Czy Wy też to czujecie? Jest coś takiego w powietrzu. Niezależnie od tego, co czytamy w gazetach - również w naszej, 2012 rok może tak naprawdę być wspaniałym czasem. Przepraszam za moją sentymentalność, ale nie mogę się powstrzymać. Gdy pisałem ten felieton, w mojej skrzynce odbiorczej pojawił się kolejny email od znajomej osoby. ?Dużo się dzieje. Prawdopodobnie dostanę nową pracę, dowiem się jeszcze dzisiaj, a poza tym otworzyliśmy z chłopakiem mały bar. Wpadnij do nas, jest fajnie." W ogóle nie jestem zdziwiony, ponieważ moja koleżanka jest osobą bardzo utalentowaną. Mam wrażenie, że w ciągu ostatniego miesiąca stale dostaję wiadomości typu ?zaczynam coś nowego". Tak wiele obiecujących zmian w samym środku poważnego kryzysu! Nowe prace, nowe mieszkania, nowe projekty, nowi partnerzy życiowi i tak dalej.

Stara prawda mówi, że życie toczy się samo w czasie, gdy my staramy się je zaplanować (i czytamy o prognozach makroekonomicznych). Woody Allan poszedł dalej mówiąc, że jeżeli chcemy rozbawić Boga, powinniśmy opowiedzieć mu (lub jej?) o naszych planach. Jestem szczęśliwy, że tak wiele osób wokół mnie dochodzi do tego samego wniosku. Nie zrozumcie mnie źle - planowanie to dobra rzecz, o ile zostawimy trochę miejsca na improwizację. Albo - zależnie od sytuacji - mnóstwo miejsca na improwizację.

Wygląda na to, że wywiązałem się ze swojego zadania. Felieton jest gotowy, a ja sam także muszę wysłać jedną z tych ważnych wiadomości email. Dla tych z Was, którzy nie znajdą się na liście adresatów: chciałbym podziękować Wam za te cztery niesamowite lata razem na stronach tego pisma, za rozmowy telefoniczne na tematy poruszane w późniejszych artykułach i za spotkania w komfortowych biurach na najwyższych piętrach z pięknym widokiem na miasto. Zabawne - gdy dostałem swoją pierwszą pracę, jako dziennikarz piszący o biznesie, miało to być zajęcie tymczasowe. Nie dłużej niż 6 miesięcy, aż zorientuję się w branży, obiecywałem sobie. Życie płynęło i 4 lata później nadal jestem tu. Znów okazało się, że lepiej pewnych rzeczy nie planować!