Grupa 5 Architekci w sanatorium

Pensjonat Abrama Gurewicza (wznoszony 1906-1921) jest przykładem architektury drewnianej w stylu Świdermajer. – Celem prowadzonych prac jest adaptacja i rozbudowa obiektu na potrzeby wysokiej klasy centrum medycznego z rozbudowaną diagnostyką ciężką, oddziałem łóżkowym oraz blokiem operacyjnym oraz częścią hotelowo-rekreacyjną z zapleczem gastronomicznym, a przede wszystkim przywrócenie obiektowi jego dawnego blasku – powiedział o projekcie Michał Leszczyński, prezes pracowni Grupa 5 Architekci.

Ze względu na potwierdzony ekspertyzą konstrukcyjną katastrofalny stan techniczny budynku planowane prace są niezbędne dla pielęgnacji obiektów. Ich zakres ma na celu możliwość adaptacji i przystosowania do współczesnych wymagań przy zachowaniu aktualnych standardów i norm (pożarowych, statycznych, higieniczno-sanitarnych). Zakłada się przeprowadzenie remontu wraz z wymianą elementów nienadających się do użycia w trakcie dalszych prac.

Za najważniejsze wartości podlegające ochronie zostały uznane autentyzm formy, materiału oraz funkcji którą pełnił dawniej obiekt. Na szczególną dbałość zasługują również ażurowe elementy dekoracyjne świadczące o przynależności dawnego pensjonatu Gurewicza do stylu Świdermajer oraz oryginalne elementy wnętrza takie jak: wybrane elementy stolarki wewnętrznej, piece kaflowe oraz elementy balustrad i okuć wewnętrznych.

Jednym z kluczowych dla wartości artystycznej elementów jest położenie budynku dawnego pensjonatu wśród leśnego ogrodu i jego powiązania z otoczeniem za pomocą otwartych altan, przeszkleń oraz tarasów. Kompleks uzupełniają dwa pawilony: techniczny i rekreacyjny położone na terenie działki w dużej bliskości obiektu. Ich bryły nie przekraczają gabarytów poszczególnych skrzydeł. Pawilony mają uzupełniać funkcję, którą planuje się realizować w istniejącym obiekcie z zachowaniem bryły pensjonatu.

Budowa pawilonu rekreacyjnego nawiązuje do addycyjnego charakteru założenia. Jego gabaryty zachowujące proporcje kolejnych skrzydeł sugerują, że jest on kolejnym krokiem w życiu i rozwoju największego Świdermajera.

Pawilon dzięki swojej lekkiej konstrukcji stanowi integralną część parku. Jedynie wewnętrzny trzon nowoprojektowanego obiektu, zawierający pomieszczenia obsługujące, stanowi zwartą bryłę, która nie wykracza poza linię zabudowy najbardziej wysuniętej na południe części istniejącego budynku. Pozostała część pawilonu, wysunięta poza istniejącą linię zabudowy, to transparentna bryła niezakłócająca parkowego krajobrazu.

Elementem charakterystycznym struktury zabytkowego pensjonatu są werandy zlokalizowane na zakończeniach poszczególnych skrzydeł. Charakteryzują się lekką bryłą i bogatym detalem. Są to elementy, które otwierają budynek na otaczający park i ułatwiają przebywającym tutaj osobom kontakt z naturą. Weranda łącząca projektowany pawilon z otoczeniem jest kontynuacją tego założenia.

Projektowane rozwiązania materiałowe harmonizują z formą i detalem historycznego budynku pensjonatu. Pawilon rekreacyjny zaprojektowano w taki sposób, by otaczające drzewa stanowiły poniekąd część integralną budynku. Poprzez zastosowanie lekkiej konstrukcji z drewna klejonego oraz dużych przeszkleń, budynek otwiera sie na otaczający park, zacierając granice między wnętrzem pawilonu, a otoczeniem. Daje to odczucie bezpośredniego kontaktu z naturą oraz nie stanowi bariery w odbiorze leśnego krajobrazu działki.

Powierzchnia użytkowa wyniesie 5 tys. mkw.