Kuryłowicz & Associates pod biegunem południowym

Stacja pełni także rolę schroniska dla przybywających na nią turystów. Dla 10-11 osób rocznie staje się domem na cały rok. Za projekt konstrukcji i instalacji odpowiada BuroHappold, a za kosztorys – Amplus.

Obecnie na stację składa się zespół zabudowań, które powstały na przestrzeni 20 lat – od roku 1977. Obszar przewidziany pod lokalizację nowego budynku stacji znajduje się na południe od zespołu garażowo-magazynowego oraz agregatorni, w pobliżu domków letnich, które będą zlikwidowane.

Dotychczasowe zabudowania stacji stanowią budynki wzniesione w oparciu o zmodyfikowane kontenery budowlane. W chwili rozpoczęcia procesu projektowania większość z nich była w nienajlepszym stanie technicznym. Ponadto, ze względu na stale podnoszący się poziom wód oceanów, główny budynek stacji w trakcie przypływów i sztormów był regularnie podmywany przez wodę morską.

Prace budowlane mają być prowadzone w tzw. „oknie pogodowym”, które trwa od listopada do marca. Nowa stacja zostanie wybudowana na stałym lądzie, a potem rozłożona i przetransportowana w kontenerach na wyspę tak, aby możliwe było złożenie jej w trakcie „okna pogodowego”.

Na podstawie programu opracowanego przez inwestora uwzględniono m.in. widoczność terenu stacji i otaczającej zatoki, warunki nasłonecznienia i zacieniania, kierunki wiatru, narzucony warunkami klimatycznymi sposób wchodzenia do wnętrza stacji, wzajemne relacje przestrzeni wewnętrznych przeznaczonych na pracę oraz wypoczynek. Forma i bryła budynku została opracowana tak, by była możliwa jej ewentualna rozbudowa w przyszłości, bez burzenia podstawowej zasady przestrzennej i funkcjonalnej. Umożliwia to schemat rzutu obiektu w formie trójramiennej gwiazdy.

Bryła budynku została tak uformowana i zorientowana, aby zmniejszać wpływ wiatru wiejącego z trzech głównych kierunków. Na podstawie testów na modelach fizycznych stworzono formę, która pozwala kontrolować efekt nawiewania śniegu oraz niwelować rozmiary powstających w ten sposób zasp. Budynek został wyniesiony około trzech metrów ponad poziom gruntu, wejście zaś zostało zlokalizowane centralnie, w miejscu chronionym, do którego dojście nie będzie utrudnione przez zalegający śnieg.

Przekrój poprzeczny budynku został tak pomyślany, by opływający go wiatr generował siłę docisku zmniejszając w ten sposób gabaryty fundamentów, jak też eliminując zagrożenia statyki obiektu wywołane podmuchami wiatrowymi.

Elewację budynku stanowią prefabrykowane panele chroniące akustycznie oraz przed wiatrem. Składają się ze sklejki, wielu warstw różnych materiałów izolacyjnych i blachy ze stopu aluminium i miedzi. Elewacja ta nie będzie wymagała żadnych prac konserwacyjnych, z czasem jednak straci połysk i stanie się matowa. Niezmienny pozostanie jej złoto-żółty kolor.

We wnętrzach są zlokalizowane pomieszczenia mieszkalne, laboratoria, magazyny, pokoje hotelowe, a także rozbudowana część wypoczynkowa z siłownią i sauną.

Na 1,3 tys. mkw. powierzchni znajdzie się również miejsce dla centralnego wielofunkcyjnego holu do organizacji wykładów i spotkań z turystami, a także z biblioteki i szklarni, w której zimownicy będą mogli hodować warzywa i owoce.

W trakcie antarktycznego lata budynek będzie mógł pomieścić do 35 osób, natomiast w trakcie zimy liczba ta będzie spadać do 8-11 osób.

Budynek wyposażony został w relatywnie duże okna. Pomieszczenia mieszkalne, laboratoria oraz mesa otwierają się szerokim widokiem na zatokę oraz pozostałe zabudowania stacji. Przestrzeń wspólna została wyposażona w świetliki dachowe, dzięki którym środkowa część budynku wraz z przyległą do niej szklarnią doświetlana jest światłem naturalnym. We wnętrzach budynku dominuje drewno.

Stacja zlokalizowana jest na Wyspie Króla Jerzego, w archipelagu Szetlandów Południowych. Wyspa położona jest około 120 km od wybrzeża Antarktydy, 14 tys. km od Polski. Polska Stacja leży w południowej części wyspy, nad Zatoką Admiralicji. Najbliżej położone okoliczne skupiska ludzkie to oddalona o 10 km brazylijska wojskowa stacja Ferraz oraz sąsiadująca stacja peruwiańska Machu Picchu. Po drugiej stronie lodowca w odległości około 20-30 km położone są stacje argentyńska, chilijska, rosyjska i chińska.

Na stację dostać się można drogą morską. Załoga, sprzęt i zaopatrzenie docierają w rejon Zatoki Admiralicji statkiem, a z niego łodziami motorowymi i amfibią PTS na ląd. Podczas sprzyjających warunków możliwy jest również doraźnie transport z okolicznych baz helikopterem, wodnopłatem lub też skuterem albo na nartach przez lodowiec Europa. W czasie gorszej pogody w trakcie zimy stacja może jednak pozostać zupełnie odcięta od świata nawet na kilka miesięcy.

Stacja jest ośrodkiem badawczym, gdzie prowadzone są badania w dziedzinie oceanografii, geologii, geomorfologii, glacjologii, meteorologii, sejsmologii i przede wszystkim biologii i ekologii oraz nieprzerwanie prowadzone są obserwacje monitoringowe: ekologiczne, glacjologiczne i meteorologiczne.